ساختار گریس (الیاف کوتاه و بلند) به نوع سفت کننده مواد افزودنی و روغن پایه بستگی دارد. اکثر گریس ها به طور معمول الیاف کوتاه دارند اما برخی نیز مانند گریس چرخ دنده های روباز دارای الیاف بلند هستند.

معمولا هر گریس دارای بوی مشخص است که ناشی از نوع روغن پایه، سفت کننده و مواد افزودنی مصرف شده و یا تحت تاثیر اسانس های مصرفی است. بوی تند و زننده گریس نشانه کیفیت پایین گریس است که به دلیل استفاده از روغن پایه اکسید شده و یا اکسید شدن گریس در معرض دمای بالا و غیر معمول در فرآیند تولید گریس بروز می نماید.

رنگ تعیین کننده کیفیت گریس نیست.رنگ گریس به طور طبیعی با توجه به نوع مواد مصرفی ممکن است کاملا بی رنگ، طلایی، زرد، قهوه ای کم رنگ تا قهوه ای تیره و سیاه باشد. به منظور تولید گریس با رنگ های خاص مانند قرمز، آبی یا سبز از رنگدانه های مناسب استفاده می شود.

نوع و میزان روغن پایه و سفت کننده در تعیین دانسیته گریس موثر است. گریس های حاوی روغن های معدنی دارای دانسیته ۰/۸ تا ۱ گرم بر سانتیمتر مکعب، گریس های سیلیکونی ۰/۹ تا ۱/۳ و برخی گریس های پر فلوئور آلکیل اثر، حتی به دانسیته ۱/۹۵ گرم بر سانتیمتر مکعب می رسد.

آزمون نفوذپذیری معیاری نسبی از سفتی گریس می باشد. نفوذپذیری بر حسب ۰/۱ میلی متر بیان شده و مطابق روش NLGI معیاریست برای تقسیم بندی گریس ها از حالت نیمه مایع (بسیار شل با نمره ۰۰۰) تا جامد (بسیار سفت با نمره ۶).معمولا نفوذ پذیری گریس بعداز کارکرد تغییر می کند.به این منظور نفوذپذیری پس از ضربه نیز تعریف شده است که پس از وارد نمودن تعداد مشخصی ضربه (معمولا ۶۰ ضربه) توسط دستگاه اندازه گیری و با میزان نفوذپذیری اولیه مقایسه می گردد. در برخی شرایط و بدلیل نیاز به گریس با پایداری بالا در برابر کارکرد تعداد ضربه به ۱۰۰.۰۰۰ نیز می رسد.

دمایی است که در اثر گرم کردن نمونه گریس در شرایط آزمون از روزنه دستگاه به صورت قطره جاری می شود. نقطه قطره شدن تعیین کننده دمای کارگرد گریس نیست. اما به طور کلی باید تا ۴۰ درجه سانتیگراد بالاتر از حداکثر دمای کارکرد باشد. باید توجه داشت که نقطه ذوب دمائی است که در آن درجه حرارت گریس از حالت نیمه جامد به حالت مایع تغییر می کند.

گریس هایی که در اثر عوامل مکانیکی مانند همزدن و ارتعاش به طور قابل ملاحظه ای تغییر کرده و نرم می شوند و پس از قطع اثر این گونه عوامل به وضعیت اولیه بر می گردند را گریس های Thixotropic می نامند. گریس های آلومینیومی و ژله ای از جمله این گریس ها هستند.

به قابلیت حفظ ساختار گریس در مقابل سرد و گرم شدن متوالی گفته می شود. برخی گریس ها مانند گریس کلسیم (ساده) برگشت پذیر نبوده و با بالا رفتن دمای عملیاتی و رسیدن به نقطه قطره شدن متلاشی می شوند، در این حالت حتی از پس از سرد شدن هم گریس حالت اولیه خود را بدست نیاورده و به صورت مخلوط امولسیون صابون در روغن باقی می ماند و باید نسبت به تعویض و جایگزینی هر چه سریعتر گریس اقدام کرد.

این خاصیت در استاندارد (DIN 51807 PART1) بررسی می گردد. در این روش یک قطعه شیشه با گریس مورد آزمایش پوش داده می شود و به مدت ۳ ساعت در آب گرم (دمای تعیین شده) قرار گرفته و بر اساس شکل ظاهری به آن امتیاز داده می شود (۰.۱.۲.۳) این روش برای پایداری گریس در برابر آب تحت شرایط متغییر دقیق و تعیین کننده نیست.

در صورتی که گریس برای مدت طولانی در انبار نگهداری شود در دمای بالا کار کند، روغن از گریس جدا خواهد شد که مقدار آن به اندازه ظرف گریس، نوع آن، مقدار ماده غلیظ کننده، نوع روغن پایه و شرایط اختلاط غلیظ کننده و روغن بستگی دارد. مشخصه جدا شدن روغن از گریس با استانداردهای DIN 51817 و ASTM D 1742 اندازه گیری می شود. هر چقدر مقدار ماده غلیظ کننده بیشتر و گرانروی روغن پایه بالاتر باشد. مقدار جدا شدن روغن از گریس کمتر است. جدا شدن روغن از گریس با تراوش روغن از ساختار گریس در نتیجه مصرف آن رخ می دهد متفاوت است.

رنگ تعیین کننده کیفیت گریس نیست.رنگ گریس به طور طبیعی با توجه به نوع مواد مصرفی ممکن است کاملا بی رنگ، طلایی، زرد، قهوه ای کم رنگ تا قهوه ای تیره و سیاه باشد. به منظور تولید گریس با رنگ های خاص مانند قرمز، آبی یا سبز از رنگدانه های مناسب استفاده می شود.

عوامل متعددی مانند اکسیژن هوا، گرما، نور و کاتالیزورها، عمدتا از طریق اکسیداسیون باعث کاهش عمر گریس و فساد آنها می گردند. استاندارد DIN 51805 معیار اندازه گیری پایداری گریس در برابر اکسیداسیون است.